Reggio Emilia Okulları

Reggio Emilia okulları, 2. Dünya Savaşı sonrasında ailelerin kendi okullarını oluşturması ile başlamış bir yöntemdir. Bu yöntem hem Waldorf hem de Montessori metotlarından ortak özellikler barındırmaktadır. Bu yöntemde eğitim tamamen çocuk merkezlidir ve eğitim sürecinde aile ile birlikte eğitimci de aktif olarak katılım gösterir. Eğitim grupları 4 ay – 3 yaş ve 3 yaş – 6 yaş olarak iki farklı gruba ayrılmaktadır. Waldorf yöntemine kıyasla daha karmaşık ve aile-eğitici-çocuk üçgeninde dönmesi sebebiyle kurum olarak biz, Waldorf eğitimini uygulamayı daha yararlı görmekteyiz.

Waldorf yaklaşımı, çocukların sanatsal ve yaratıcı düşünce yeteneklerini ön plana çıkarıp geliştirmeyi hedeflerken, Reggio Emilia yaklaşımı ise öğrenilmiş bilgiler ile çocukların ilgi ve isteklerine göre eğitim vermeyi amaçlamaktadır. Bununla birlikte çocuklara yoğun bir şekilde akademik bilgi de aktarılmaktadır. Reggio Emilia yaklaşımı her ne kadar kabul görmüş bir yaklaşım olsa da, çocukları sınırlandırdığını düşündüğümüz için Waldorf yaklaşımını tercih etmeyi uygun görüyoruz.

Bu yaklaşımda çocuklar sadece kendi yaş gruplarıyla birlikte aynı sınıfta çalışma imkânı bulabilmektedir. Çocukların ilgi ve istekleri belirlendikten sonra, sadece bu çerçevede eğitim verilmekte ve sadece bu alanla sınırlı çalışmalar yapılmaktadır. Bununla birlikte çocuklar grup halinde çalışmalarına rağmen bireysel olarak değerlendirilmekte ve çocuğun öğrenme hızına dayalı bir eğitim anlayışı benimsenmektedir.

Reggio Emilia okul öncesi eğitim programı uygulayan okullarda görev yapan eğitmenler, çocukların yaptıkları çalışmalarda işbirlikçi rolü üstlenmektedirler. Çocukların etkinliklerine fiili olarak katılım gösterdikleri için, çocuklar etkinlikler sırasında kendilerini rahat hissedememekte ve eğitmenden gelecek olan direktifler neticesinde çalışmalarını sürdürme yoluna girebilmektedirler. Bu durum da çocukların sorumluluk alma becerisi kazanmalarını nispeten engellemektedir.

Bu yaklaşımda kullanılan materyaller ve oyuncaklar, Waldorf yaklaşımındaki gibi hammaddelerden üretilmektedir. Fakat bu yöntemde üretime eğitmen de fiili olarak katılmakta, üretimi öğrencilerle birlikte gerçekleştirmektedir. Bu noktada öğrencilerde, sanatsal ruh ve yaratıcılık gibi olguların gelişiminde sıkıntılar yaşanabilmektedir. Ayrıca bu yaklaşımda doğal malzemelerle birlikte plastik ve sentetik malzeme kullanımına da izin verilmektedir. Oyuncak kullanımında ise çoğunlukla ahşap ve plastik malzemeler tercih edilmektedir.

Bu yaklaşımda sanat ve teknoloji birlikte kullanılabilmektedir. Yaratıcılıklarını görebilmek adına takım çalışmaları gerçekleştiriliyor olsa da, bu çalışmalarda teknolojik aletlerin kullanımına müsaade ediliyor olması düşündürücüdür. Çünkü özellikle çocukluk çağındaki bireylerin teknolojik aletleri kullanması, çocukların bazı duyu organlarında sıkıntılar yaratabilmektedir. Bununla birlikte grup içerisindeki çocuklar yöntem gereği bireysel değerlendirilip ilgi ve isteklerine göre çalıştırıldığından, gruplarda ilgi ve istek uyuşmazlığı sebebiyle problemler yaşanabilmektedir.

Reggio Emilia okul bünyesinde eğitim gören çocuklar, proje tabanlı bir eğitim sistemi ile çalışmalarını gerçekleştirmektedirler. Çocuklar birçok konuda sınırlanıp bazı kalıplar içerisinde çalışmaları söylenir. Bununla birlikte, gerçekleştirilecek çalışmalar öncesinde öğrencilere yoğun bir şekilde akademik bilgi aktarılır. Dolayısıyla öğrenciler çoğunlukla verilen projeye sadık kalır ve yaratıcılık adına bir katkıda bulunmaya çalışamazlar.

Reggio Emilia yöntemi üzerinden eğitimlerini sürdüren bir okulda eğitimci olarak görev almak isteyenlerin, konuyla ilgili düzenlenen eğitimlere katılması isteniyor. Fakat eğitimlere katılmak gibi bir zorunluluktan da bahsedilmiyor. Dolayısıyla bu kurumlarda eğitimci sıfatıyla görev yapacak kişilerin, alanında tamamen uzman ve eğitim sistemine hâkim olan seçilmiş kişiler tarafından oluşturulması hususunda zorluklar yaşanabiliyor.